Ergens onderweg..: Australian Border Security

PS: Ik heb mijn ganse blog, terwijl Inga ons geld verdiende, eens onder handen genomen. Contact & route kregen een update en zijn vervolledigd met onder andere mijn gegevens Down Under. Alle berichten over Zuid Amerika zitten samen in de bijhorende map.

Na een rit over de halve wereldbol kwamen we oververmoeid en tétte aan in onze nieuwe thuishaven, Melbourne. In bijna vijftig uren maarkten we tussenstops in Santiago de Chile (Chili), Oakland (Nieuw-Zeeland) & Sydney (Australië).

Op mysterieuze wijze heeft het gewicht van onze rugzakken zich in tien maanden verdubbeld. In Argentinië probeerden we nog het kaf van’t koren te scheiden maar dat mocht niet baten. Inga wierp een blik op onze volgepropte backpacks en beweerde “dat er geen sok meer bij kan”. Ze had gelijk. In de luchthaven krijgen deze twee stuks een knaloranje label opgespeld: HEAVY, en de instructie dat voorzichtigheid geboden is bij het optillen ervan.

Nog voor het vertrek hoorden we verschillende verhalen over de strenge veiligheidsvoorschriften bij inreis in Australië. Ook het VRT-programma Crossing Border waarschuwde me daar enkele jaren geleden al voor. Australië heeft blijkbaar een panische angst dat virussen & epedimiën via natuurproducten van “overseas” het ecosysteem op hun eiland kan verstoren. Daarom moet alles wat met hout, zaad & voeding te maken heeft bij aankomst weggesmeten of aangegeven worden. Doet men dat niet loopt men de kans monsterboeten te moeten betalen als ze alsnog iets “gevaarlijks” ontdekken. Gezien het lage peil van onze bankrekeningen konden we het risico niet lopen dus gaven we braafjes al onze risicoproducten (bekers uit hout, kettingen met zaadjes, schalen van kokosnoten, etc) aan. Dit leidde tot grote appreciatie van de vriendelijke grensmedewerkster die onze rugzakken controleerde. Na grondige inspectie van onze souvenirs beloofden we plechtig alles terug mee te nemen naar Europa wanneer we het continent verlaten. Na tien minuten smalltalk besloot ze met een knipoog “Welcome in Australia, we’ll be watching you”.

Om dure, stressige & grote backpacker-slaapzalen te vermijden zochten we in Buenos Aires al een alternatief. Een opzet waar me met vrucht in slaagden. Daardoor bezetten we nu een ruime kamer in een gedeeld huis. We hebben een super gemeenschapskeuken, binnentuin met barbecue, woonkamer met TV, DVD-speler, stereo & vele ligzetels. Een voltreffer! We delen het huis met enkele jongeren uit Australië, Ecuador & Frankrijk.

Voor het eerst in tien maanden pakken we álles uit. We bezitten direct een ruime bibliotheek en een minibar met enkele liters gin. Bovendien kleden we de wanden aan met talloze aandenken aan Zuid Amerika en voelen we ons al goed “thuis”. Tussen haakjes, de boekenkast & minibar verklaren grotendeels het overgewicht van onze bagage.

Ons huis ligt in het stadsdeel “Toorak”, twintig minuten fietsen van de binnenstad. Telkens we dat vertellen krijgen we een bewonderende blik te zien. Deze buurt is namelijk bekend voor zijn rijke inwoners, die hier een scheet verder resideren in grote, sjieke villa’s. Een plaats waar wij & ons huis niet honderd procent inpassen, om het licht uit te drukken.

De eerste weken verbrasten we met paperassen (soms krijg ik de indruk dat ze hier nog strenger zijn als in Duitsland) & werk zoeken. De kas moet dringend gespijsd worden. We verstuurden eerst sollicitatiebrieven online, maar waren succesvoller toen we café’s binnenstapten, ons kort voorstelden en ons CV daar achterlieten. Al na twee dagen gingen we beide aan de slag zodat we ondertussen onze huur kunnen verzekeren met verschillende jobkes hier & daar. Zo werk ik bijvoorbeeld af & toe in een keuken, maar dien ik ook geregeld op in een gezellig café’ke. Er zijn echter contacten in de goede richting. Iets leukers, beter betaald & full time. Daarover later, bij de concretisering ervan, meer!

Greets from Down Under,

Kenneth