Ergens onderweg..: El Salar de Uyuni

Doordat ik geen twintig onderwerpen in 1 blogbericht wil smijten publiceer ik vandaag twee berichten. De eerste staat onder dit bericht: "the mountain that eats men alive"..

Na Potosí reisden we over een verbluffend goede weg verder naar Uyuni. Een stad die buiten ijskoud ook nog eens aartslelijk is. Ware het niet dat in de buurt de grootste zoutwoestijn ter wereld ligt, we hadden er nooit uitgestapt. Zoals elke goede toerist boekten we een drie-daagse trip naar “el Salar de Uyuni”. Met een oppervlakte van 12.000 vierkante meter en tien miljard ton zout staat die in de reisgidsen omschreven als hét highlight van Bolivië. Misschien wel van dit continent. Van andere reizigers hoorden we niets anders als avontuurlijke verhalen over dronken chauffeurs, kapotte jeeps en weinig eten. Eens zien..

Dag één: na een ijskoude douche bij temperaturen onder nul (verwarming? Vergeet het maar!) zijn we bereid en wachten vol ongeduld aan de straatrand op onze chauffeur. Met een uur vertraging komt ie ons lachend ophalen, heeft onze slaapzakken & proviand vergeten en is de ganse groep duidelijk niet in een al te goede stemming. Het kan enkel beter worden. En dat wordt het ook.

Een eerste stop is bij het treinen-kerkhof. Midden in de – helaas zeer vervuilde – woestijn staan enkele honderden oude treinwagons in een rijtje. Leuke plaats voor foto’s en ik voel me alsof ik in een groot speelplein rondloop & klim.

Dan volgt al snel het hoogtepunt, de zoutwoestijn. In alle windrichtingen is buiten de blauwe horizon maar één iets te zien: wit. Enthousiast trotseren we de koude om foto’s te maken. Zo iets zagen we in ons leven nog niet. Echt mooi. Zoals bij meer op deze trip valt er niet veel over te schrijven, de foto’s spreken voor zich.

’s Avonds komen we aan waar we de nacht zullen verbrengen: een zout-hotel aan de rand van de woestijn. Tafels, stoelen, bedden, vloer, enz.. Alles is gemaakt van zout.

Dag twee: daar waar ik me tijdens dag 1 al afvroeg of ik het überhaupt had uitgehouden zonder mijn last minute aangekochte thermische onderbroek wordt het eigenlijk enkel nóg kouder. Wegens gebrek aan professionele uitrusting trekken we gewoon alles aan wat we hebben. Kousenbroek, normale broek, tien paar sokken, twee shirts, drie pullovers, sjaal, een jas, muts, etc. Werkelijk alles. Toch blijft het bibberen.

Gelukkig verbrengen we het grootste deel van de dag in de jeep. Daar is er tenminste geen wind. Daarenboven is het zicht die we krijgen fe-no-me-maal. We cruisen – balancerend tussen Bolivië & Chili – over 5000m hoge bergpassen, zien sneeuwbedekte vulkanen, gekleurde meren en bizarre rotsformaties. We krijgen uitzichten waar zelfs na negen maanden reizen mijn broek van afzakt. Jammer van de koude..

Als de avond valt komen we aan bij een hostel, amper die naam waardig. Binnen is het misschien nog kouder als buiten en we proberen ons te verwarmen met wat rode wijn. Daarbij spelen we poker met onze nieuwe mates en troggel ik bij allen geld uit de zakken. Iets wat sommigen wat kribbelig maakt, omdat ik nog niet eens alle regels van dit ingewikkelde spel onder de knie heb.

Dag drie: Door prachtige natuurfenomenen tuffen we rustig terug naar Uyuni. Als enige personen ter wereld kregen we géén autopech tijdens deze route. Ik ben er niet rouwig om dat we tot de uitzondering die de regel bevestigt behoorden. In elk geval kregen we buiten de koude ook nog eens een van de hoogtepunten van onze ganse reis voorgeschoteld. De reisgids had niet overdreven.