Voordien hoorde ik
al enkele indianenverhalen over de rit tussen Ayacucho en Andahuaylas. Allen
met drie zakken zout te nemen. Zo zou men tijdens deze rit soms de bus voor een
boot moeten ruilen en verder peddelen. Yeah right. Toch werd het met dank aan
mijn beginnende hoogteziekte een helse rit van 11 uren (voor 260km). Vooral het
ontbreken aan plas-, frisse-lucht- en strekpauzes deed me slechter en slechter
voelen.
Aangekomen in
Andahuaylas kroop ik in bed, om er vier dagen lang aan gekluisterd te blijven.
De goede zorgen van Inga, ons oude hostelvrouwtje & de liters ‘mate de coca’
deden na enkele dagen de "sochoré" wat verminderen.
Mate de coca is een
thee van coca-bladen. Alkaloïde in ditzelfde blad is na een chemisch proces ook
de basis voor cocaïne. Als thee is het de beste & goedkoopste remedie tegen
de hoogteziekte. En in tegenstelling tot de echte medicamenten zonder negatieve
bijwerkingen. Kauwend wordt het vooral gebruikt door mensen die een ongezond
aantal uren per dag moeten werken en daarvoor energie nodig hebben (buschauffeurs
& mijnwerkers in Bolivië bijvoorbeeld). Hoewel legaal, worden deze honderd
procent natuurlijke bladeren niet verkocht op de markten of in winkels. Voor
onze portie moesten we in een ijzerwinkel een oud vrouwtje vinden. Dat oude
vrouwtje nam ons dan mee en tussen kilo’s oud ijzer stond een grote vuilzak
vol, waaruit ze voor ons onze gewenste hoeveelheid nam. Een alternatief “apotheek”-bezoek.
Vandaag kwamen we
aan in Cusco, mooie koloniaal-groot-stad op 3300m hoogte. Over de rit hierheen
zijn enkele dingen vermeldenswaardig:
- - Onze
bagage lag op het dak van de bus, tussen een twintigtal ingepakte kakelende
kippen;
- - iedereen
kotste, sliep of deed wel heel hard zijn best om niet te kotsen. Ik voelde me
als was ik de enige die de verbluffende uitzichten genoot over het Heilige Dal;
- - terwijl
ik af&toe dertig centimeter omhoogsprong omdat niet álle putten ontweken
konden worden vroeg ik me af hoe hier überhaupt mensen konden slapen;
- - de
laatste vijf uur was terug geasfalteerd. Dan kon ik verderlezen in mijn boek.
Na maanden zoeken hebben we in de verschillende “book-exchanges” eindelijk een
Gabriël Garcia Marquez gevonden, Colombiaans ex-nobelprijswinnaar. Afhankelijk
zijnde van de (meestal reteslechte) verwisselservices is het altijd zalig een
goéd exemplaar te vinden!
Zo, daar laat ik het
bij dit maal. Gewapend met wat ‘mate de coca’ en onze reisgids zal ik nu eens
uitpluizen of hier nog wat te zien valt om en rond Cusco..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten