Punk y hardcore

Ofte fonetisch: “poenk ie gardcorré”.

Het leegstaande kerkhof dat twee dagen als locatie van het punkfestival dienst deed bleek het hoogtepunt van de dag één te zijn. Voor de rest hebben we een vijftiental locale bands (zozo) gezien en was het amateurisme ten top, bère! De enkele groepen met een banner deden er uren over die op te hangen, geen drank of eetkraampjes – laat staan merch. Het enige publiek waren mensen met gitaren mee die ofwel nog moesten spelen, ofwel al aan de beurt gekomen waren. Toch nice constant live gitaargetsjangel te horen! Internationaal moest ook met een korrel zout genomen worden, van de 50 groepen waren er 46 Colombiaans, aangevuld met een uit Mexico, Brazilië, Costa Rica en Peru. De prijs voor dit alles was dan ook slechts 10000 pesos (4 euro).We beslissen voor zonsondergang het festival te verlaten en keren morgen terug als het begint donker te worden. Net voordien vraagt de gitarist van het Mexicaanse Emergencia mij nog of ie met mijn vrouw op de foto mag. Kan ie later op zijn Facebook zetten dat ie Europese fans heeft!

Op dag twee terugkomen tijdens duisternis bleek een goeie zet te zijn. Tot onze verbazing was de organisatie er na 1 dag al serieus op verbeterd. Het eerste wat opvalt is een bierkraam, dan dat er best wel wat volk opgedaagd is (punks die er ook aan de andere kant van de oceaan exact zo uitzien als bij ons) en er hangen zelfs enkele banners boven het podium. De groepen zijn goed en de mensen vriendelijk. Veel gasten heten ons welkom in Colombia en we krijgen verschillende "leuk dat jullie hier zijn, normaal zien we hier geen buitenlanders op dit festival"  te horen. Er wordt gemosht, gefeest en gedronken. De anti-politie-songs hier klinken me ook bekend in de oren. Onze nieuwe Mexicaanse vriend geeft ons na zijn optreden nog een CD mee. Pogo totál!

Na dit festivalweekend vinden we eindelijk een plaatsje voor de Pablo Escobar-tour (verschrikkelijk interessant, wie meer wil weten over wat ruim twintig jaar geleden één van de rijkste inwoners van onze planeet was: docu’s staan op Youtube) en dan zwaaiden we Medellin op dinsdag vaarwel. Een mini-bus brengt ons in een vijftal uur naar Manizales. Deze is vooral bekend als studentenstad en als uitgangspunt voor bezoekjes aan de coffee-farms. Al blijkt echte koffie toch niet zo alomtegenwoordig als verwacht, helaas. Aangekomen is het wachten op onze host (Colombia lijkt toch wat duurder te zijn als men zou denken dus gaan we couchsurfen). We logeren bij de sympathieke Andres, die zo’n 15km buiten de stad “in de boerebuuten” woont. Het uitzicht vanuit zijn huis is fantastisch en er hier wonen amper mensen. Quote van iemand uit de bus hierheen: “Waarheen moeten jullie, ben je niet gemist van bus? Hier zijn toch geen huizen meer??”. Andres’ berghut/weekendwoning is een mix van kindertuin en art-atelier, waartussen onze twee bedden staan. ’s Nachts is het hier ijzig koud, maar zijn gastvrijheid maakt alles goed.

Voor zijn werk is ie veel on the road, en de laatste dagen nam hij ons op kosten van zijn werkgever mee naar enkele stadjes die niet in de reisboeken staan. De eerste is Rio Sucio (dirty river), bekend om zijn carnaval met de duivel als centraal thema. Een andere, waar we overnachten is Aguadas, daar worden vooral cowboyhoeden gevlochten, biliart gespeeld en taart gegeten. Door de lange weg door de bergen (mooi!!) komt er geen toerist en worden we door 80 procent van de inwoners nieuwsgierig aangegaapt. Ofwel is het omdat we geen hoed dragen..

De volgende dagen gaan we verder op zoek naar een echte, verse kop sterke koffie en bezoeken we een van de coffee-farms.

Hasta luego,

Kenneth

PS: 3 november. Ultras Bryggja is vandaag zeven jaar oud geworden. Proficiat gasten, we are Joebee! Van op afstand toast ik op onze verjaardag en denk eens aan de fiësta in Bryggja.

Affiche plus locatie.

Couchsurf-chalet.

Aguadas.

Andres' tuin.

Santé JOEBEE!