Ergens onderweg..: La ciudad de la eterna primavera

Medellin, de stad van de eeuwige lente. Zo goed als elke dag van het jaar is het hier tussen de 19-28 graden op 1500m hoogte. I like. Veel toeristische bezienswaardigheden zijn hier niet, toch is het een plaats waar een stuk langer wil blijven dan pakweg twee dagen. Met zijn 2,2 miljoen inwoners is het leven op straat alomtegenwoordig en is het simpelweg geestig om verschillende gedeelten van de stad te voet te verkennen. Zo zijn er in het centrum niet veel straten die we nog niet gezien hebben.

Nu, we hebben hier toch iets meer gedaan als enkel rondslenteren en kijken. Medellin is de enige stad in Colombia met een metro-netwerk. En wat voor een. Zelfs als Europeaan die Franse, Engelse en Duitse metro’s gewoon is ben ik zeer onder de indruk van hoe goed deze hier in elkaar zit. Nooit moet men langer als vijf minuten wachten, doordat er maar twee lijnen zijn kan men haast niet op de verkeerde springen, een ticketje kost slechts 1800 pesos (= 77 cent) en als letterlijk hoogtepunt kan men aan twee uitzijden van de stad kostenloos overstappen in een kabelbaan die je meeneemt naar de top van de bergen. Dit geeft niet enkel een indrukwekkend uitzicht op de in het dal gelegen stad (groot, mo groot), het verbindt ook de arme buitenwijken met het centrum. Een andere zaak wat ik zeer de moeite vond was het Museo Antioquia (zowaar een museum). Om specifieker te zijn, de derde verdieping ervan. Die staat namelijk in het teken van Botero, levende legende in Colombia. Ik ben vooral fan van zijn dikke Jezus en ditto vrouwen & mannen. Hij maakt al zijn personages en voorwerpen naar eigen zeggen niet dik maar volumineus, dit om hen een sensuele touch te geven. Opmerkelijk, deze Botero-verdieping is permanent en élk kunstwerk is een cadeau geweest van de kunstenaar.

De stad is echter niet enkel bekend om zijn eeuwige lente en Botero. Naast deze heeft (had) Medellin nog een wereldberoemde telg: Pablo Escobar. We proberen al een week om een Pablo-Tour (drie uur durende trip door de stad waarbij men vertelt over het leven van deze criminele drugsbaron en daarbij stopt bij oa zijn graf, zijn geboortehuis, ...) maar het blijkt moeilijk te zijn, minibus vol = volgende dag opnieuw proberen. Hopelijk maandag. In gesprekken met Colombianen die in zijn tijdperk zijn opgegroeid kregen we al te horen dat men na zonsondergang niet meer buiten moest komen en dat geweerschoten schering en inslag waren.

Tenslotte probeerden we deze week nog enkele dagjes te genieten van de rust en de kalmte in Guatape (2u busrijden in de bergen verder) en San Rafael (nog een uurtje verder). Daar beklommen we la piedra de Guatape (of de Penol, een naburig dorpje dat zich deze gigantische steen ook toeeïgend). Het uizicht na het beklimmen van 740 trappen is fenomenaal. 360 graden meer, wouden en dorpjes. Guatape zelf ziet er nog meer uit als een sprookje dan Cartagena en we verbleven er bij het sympathiekste, sociaalste & warmste hostel ooit, mi casa Guatape. In San Rafael waren we de enige bezoekers. Er is dan ook buiten gepensioneerden die zitten op het plein niets te zien (of toch, goedkope empanadas – 20 eurocent – en gebakjes – 8 eurocent). Gezellig was het alleszins.

Terug in Guatape zijn we ook begonnen zelf te koken, eindelijk verse groentjes tussen alle calorie-bommen. Niettegenstaande probeer ik een dezer de Bandeja Paisa, de local dish uit Medellin bestaande uit soep, enkele soorten vlees, ei, bonen, rijst, banaan, aardappelen en met wat geluk ook een schijfje tomaat.

Straks staat een festival op het programma. Toevallig heb ik de website colombianpunk.com ontdekt en tot mijn grote verbazing gelezen dat dit weekend het “Festival international de punk hardcore de la familia para el mundo” plaatsvindt. Dit werd direct met stip genoteerd: el punk no es muerte! Zelfs niet in Colombia. Na het weekend volgt zeker een verslag.

Hou jullie goed en bedankt voor de verschillende reacties, ik probeer ze een dezer via mail te beantwoorden,

Kenneth